De Tour du Mont Blanc op de mountainbike was dit jaar de populairste reis bij Vasa Sport. De 4e editie was met 35 deelnemers al maanden uitverkocht. Helaas moesten 3 deelnemers op de dag voor vertrek annuleren. De overgebleven 32 deelnemers en de 5 Vasa-begeleiders beleefden een prachtige en aan het eind zelfs heroïsche tour.
Kuitenbijters en pittige trails in de eerste etappe
De eerste etappe is niet bepaald een “inroletappe”. De GPS-groep bestaande uit 4 stoere kerels, die afwisselend rode en zwarte routes zouden rijden, ging meteen op pad.
De anderen maakten een extra lus om daarna op de 150 hoogtemeters lange klim ingedeeld te worden in een rode, twee blauwe en een groene groep. Daarna volgde een leuke afdaling, nog niet al te technisch, maar toch wel om op te passen. Na een mooi op- en af trailtje was er voor de groene en blauwe groep de “Muur” naar de Col de Voza: een enorm steile klim (kuitenbijter), gelukkig eerst op asfalt, later “schotter”.
De rode groep (en de GPS-groep) reed een langere trail langs de beek en begon daarna ook aan een zeer uitdagend stuk, met steile klimmen, mooie afdalingen en ook wat loopstukken. Daarna mochten zij ook de Col de Voza beklimmen. Op die Col konden we heerlijk eten in de “tuin” van een berghut, waar de bediening wel een beetje in de stress schoot, waarschijnlijk van zoveel “mannelijk schoon”.
Daarna genoten we van een bikeparktrail (deels natuurtrail) naar Les Houches. De lift was al gesloten en de borden al weggehaald, maar dat deerde ons natuurlijk niet. Nu was het naar Chamonix niet ver meer. De blauwe groepen hadden nog een mooi toetje met een trailronde ten noorden van deze “bergbeklimmersstad”.
Tweede etappe met 4sterren-lunch en –trails
Ook op de tweede dag van de Tour du Mont Blanc was “onze berg” steeds prominent aanwezig. Iedereen heeft nu wel een foto van zichzelf met deze prachtige gletscherberg op de achtergrond. Die foto kon bijvoorbeeld worden gemaakt op de steile klim onder de lift (alleen de groene groep mocht deze 350 hoogtemeters met de lift).
Met de pauzes was het vandaag goed gesteld. De meeste groepen maakten een koffiepauze in Le Tour en de lunch boven op de Alm was werkelijk fantastisch! Heerlijk eten, fijne bediening en een fantastisch bergdecor. En ondertussen waren we er ook wel achter dat het weer een heel gezellige groep was waar veel werd afgelachen!
Na de lunch volgde een fantastische, grotendeels goed fietsbare, trail waarbij je twee keer wel erg goed moest oppassen! De meeste deelnemers en natuurlijk ook de begeleiders (in Frankrijk hebben we geen gidsen) genoten enorm.
De rode groep en de 3 GPS-ers (voor één van de vier was het tempo te hoog, maar die werd natuurlijk hartelijk opgenomen in de blauwe groep) moesten nog een keer omhoog en kregen een meer “geblokte” trail (weer 1000 hoogtemeters naar beneden) voor hun kiezen. Het resultaat: allemaal grijnzende gezichten bij binnenkomst in het mini-dorpje Trient, waar naast een paar huizen en een kerk alleen maar twee groepsaccommodaties staan. Dat betekende slapen op zalen en in ieder geval de schoenen uit!
De “tussenetappe” naar Champex
Normaal gesproken is de Mont Blanc alleen tijdens de 3e etappe niet te zien. Hierdoor is het een beetje een tussenetappe na topdag 2 en de koninginnen- en koningsritten op dag 4 en 5. Later bleek, dat de Mont Blanc zich door slechter weer helemaal niet meer liet zien. Maar vandaag was het nog prachtig weer en kregen we weer alle ingrediënten voorgeschoteld, steile klimmen, leuke trails, moeilijke trails en natuurlijk ook weer een loopstuk.
Voor alle groepen was er nog de 1000 hoogtemeters lange slotklim naar Champex, dat zeer idyllisch aan het gelijknamige meertje ligt. De meesten waren ditmaal blij met asfalt, waar gelukkig nauwelijks auto’s over reden.
Tijdens de koninginnenrit liet de zon en dus ook de “Witte Berg” zich niet zien
Stromende regen tijdens het ontbijt en bij de start van de koninginnenrit! Wat een contrast met de vorige dagen. Maar we waren gewaarschuwd! Tijdens de dagelijkse avondbriefing had reisleider Sidney de groep goed voorbereid op het vanaf nu nog meer nodige teamwerk en goede kleding om veilig over de bijna 2600 m hoge Grand Col Ferret te komen. Voordat we daar waren moesten er vanaf Champex eerst wat “pittige” trailtjes bedwongen worden. Hiermee bedoelt onze reisleider dan technisch uitdagende trails, waarvoor volle concentratie nodig is. Voor de meeste deelnemers een feest, voor een paar de uitnodiging tot een stuk wandelen.
Op de bospaadjes hadden we weinig last van de regen, die al vrij snel stopte. Daarna volgde de 1500 meter lange klim naar de Grand Col Ferret. Eerst asfalt, daarna schotter tot de lunchplek en dan de laatste 500 meter over een wandelpaadje. Voor de sterke fietsers bijna helemaal te fietsen, voor de anderen meer of minder loopwerk.
In tegenstelling tot Oostenrijk en Italië gaan bijna alle berghutten hier al op 15 september dicht. Het was echt de laatste week van het wandel- en bikeseizoen. Gelukkig konden we voor iedereen nog een lunch regelen in een almhut op 2100 meter. Het laatste stuk tot de col was zwaar en de gletscherbergen lieten zich niet meer zien, maar af en toe trok de mist weg en zagen we waar we heen moesten. Bovenop begon het weer te regenen en dat hield helaas niet meer op. De meeste groepen beperkten zich daarom vandaag tot de blauwe routes.
Na de twee overnachtingen in de Zwitserse groepshuizen verbleven we nu in een heerlijk Italiaans hotel. Dat betekende Italiaanse gastvrijheid, heerlijke koffie, betaalbare drankjes en een super-diner. De afdaling vanaf de Grand Col Ferret had helaas zijn tol geëist. Er waren verschillende kleine valpartijen. Gids Marcel moest inhouden en landde op zijn armen. Hopelijk kan hij morgen weer de fiets op.
Waar is de Mont Blanc?
Met de Col de Seigne was er vandaag weer zo’n hoge col te bedwingen. Daar ligt de Mont Blanc! Onze gidsen wisten ‘m aan te wijzen, maar helaas de berg bleef zich verschuilen. Het zicht was wel een stuk beter dan gisteren, dus we konden de gigantische gletschers wel zien. Eén van onze deelnemers had al eens gefietst in Kirgizië en hij vond het uitgestorven dal richting de Col de Seigne daar erg op lijken. Het was weer een zware klim, die grotendeels te fietsen was, alleen de laatste 300 hoogtemeters moest iedereen lopen.
De GPS-groep reed vandaag de zwarte route met ruim 3000 hoogtemeters en ondanks de lengte en zwaarte van de etappe waren ze razend enthousiast. Dat waren de anderen ook van de afdaling van de Col de Seigne, een geheel te fietsen wandelpad (flowtrail dus) met prachtige uitzichten en onderweg nog een enorme kudde schapen! Dat we konden fietsen was maar goed ook, want het was erg koud en ook weer gaan regenen. Bovenop de Col was er zelfs natte sneeuw. De regenkleding werd goed op de proef gesteld en gelukkig was er na de volgende klim en afdaling weer een restaurantje open, waar we de lunch hadden besteld.
Hoewel anders gepland, kwamen bijna alle groepen hier gelijktijdig aan. Eerst een warme chocomel en daarna de eenheidsmaaltijd: 2 dikke worsten met polenta. Normaal gesproken zou niemand dat bestellen, maar nu werd ervan gesmuld! Daarna het laatste stuk naar Beaufort (we zijn weer in Frankrijk).
De meesten waren weer zo aangesterkt en opgewarmd, dat ze de “moeilijke” weg kozen: nog een keer 300 hoogtemeters klimmen naar de Col de Pré en daarna over fantastische trails naar Beaufort. Vooral de groep van neo-begeleider Paul genoot met volle teugen. Want wat we gisteren al vreesden: Marcel kon niet meer fietsen. Deelnemer Paul was al zo vaak mee, heeft ook alle kwalificaties en was bereid zijn rol over te nemen en hoe!
Chef logistiek Aad had een drukke dag: eerst de groene een eind op weg brengen, daarna een zieke deelnemer ophalen, vervolgens Marcel naar het ziekenhuis in Bourg St.Maurice brengen en later weer ophalen. En dan nog het “gewone” werk zoals de bus uit- en inladen (anders paste de groene groep met hun fietsen er niet in), bagage transporteren, alles in het volgende hotel regelen en de shop beheren. Hulde voor zijn werk!
Heroïsche laatste etappe
Drie dagen geleden werd er nog een droge laatste dag voorspeld, maar het weerbericht was al veranderd in ’s ochtends regen en ’s middags buien. Het werd nog erger: de hele dag stromende regen en erg koud. Dat betekende natte sneeuw op de normaale magnifieke “rode” overgang en vooral hele koude handen in de afdalingen. Maar de deelnemers hadden de vorige dagen al laten zien, dat het geen watjes waren. Dus werden ook deze uitdagingen getrotseerd.
De groene groep kon tegen de verwachtingen in toch nog lunchen en heeft dat ook uitgebreid gedaan. De andere groepen hebben alleen reepjes en broodjes gegeten op een enigszins droge plek en zijn direct naar de sekt en patat in Bettex gereden.
De GPS-groep was qua samenstelling weer gewijzigd. Eén van de deelnemers had zijn enkel verstuikt, maar weigerde met de bus mee te gaan en fietste met een hele dikke enkel bijna 60 km en 2600 hoogtemeters over de weg (in stromende regen). Gelukkig werd zijn plaats in de GPS-groep weer ingenomen door de “afvaller” van dag 1. Zo was ook deze groep weer met 3 en dat is in hoog alpine terrein onder deze omstandigheden geen luxe!
Zo werd deze etappe, die dus normaal al geen uitrollertje is een echte heroïsche! Iedereen, die ‘m uitreed kon echt trots op zichzelf zijn. Tijdens de afsluitende kaas- en vleesfondue konden we dus heel tevreden terugkijken op deze bijzondere week met een sterke en erg gezellige groep!
Aad, Marcel, Paul, Pieter-Jan, Rob, Sidney en alle deelnemers bedankt en gefeliciteerd!
Nog niet uitgelezen? Dan kun je hier een blog lezen van een deelnemer van deze reis!
Vanwege de populariteit staat de Tour du Mont Blanc in 2017 maar liefst vijf keer op het programma. Bekijk de website voor meer informatie en alle data:
